ILLIMANI: Boliviako izpiak eta hizkiak Bolivia 2006
índice . <<< . 41 . >>>

Data
2006

Local
La Paz

 
Texto
La mendiga se sentó en el suelo, juntó las manos y se las ofreció al cielo, y suplicó y suplicó que le diese algo. Pero la indigena no le dió ninguna moneda. Al principio. Tampoco al final. Maldita suerte, una moneda de dos bolivianos se le cayó del pantalón. Y la moneda inició un baile entre los adoquines. La mendiga pronto le echó su mano, y el otro ni tan siquiera se agachó a recuperarla, la dio por perdida.
Me acordé del manzano de nuestra casa. Ese árbol estúpido no piensa dónde acaba nuestra tierra y extiende sus brazos a las tierras del vecino, con manzanas y todo. Mi padre me explicó claramente de quién eran las manzanas: mientras estén en el aire, nuestras. Pero una vez caídas al suelo, se convierten en propiedad del vecino.


Eskalea lurrean eseri zen, bi eskuak zerura batu, eta arren eta arren, emateko zerbait. Baina indigenak ez zion txanponik luzatu. Hasieran. Bukaeran ere ez. Zorte txarra, erori egin zitzaion, poltsikotik behera amildu, bi bolivianoko bat. Eta txanpona dantzan ibili zen adokin artean. Eskaleak azkar erantsi zion eskua, bestea ez zen makurtu ere egin altxatzera, galdutzat jo zuen.
Gure etxeko sagarrondoaz oroitu nintzen. Zuhaitz inozoak, gure lurra non bukatzen den pentsatu ez, eta auzokoaren lurretara luzatzen ditu besoak gure sagar eta guzi. Aitak garbi esplikatu zidan sagar haiek norenak diren: airean dauden artean, gureak. Baina behin lurrera eroriz gero auzokoarenak bihurtzen omen dira.